'İki trapez arasında boşlukta asılı duruyormuşum' gibi hissediyorum bazen! Bıraktığım trapez gitti dönüp yakalamam imkansız; yakalamayı umduğum trapez ise çok uzaktaymış gibi geliyor; uzanabilir miyim, uzunsam tutabilir miyim, tutsam kendi ağırlığımı taşımaya kollarımdaki güç yeter mi bilmiyorum?...

Ne zaman antik bir kentin kalıntıları arasında dolaşsam aynı duyguya kapılıyorum… Binlerce yıl önce o kentin sokaklarında yürüyenlerin arasına karışıyorum. Seslerini duyuyorum. Evlerine konuk oluyorum. Sofralarına oturuyorum. Bir zamanlar aşıkların buluştuğu köşe başlarında, çocukların koşuşturduğu...

Gitar ilk kez duyduğum ama kulağıma eski bir tanıdık gibi gelen bir melodiyi tekrarlayıp duruyordu. Sonra davul, bas ve ardından, tarif edemediğim bir ses, kendisine her şeyin gökyüzü kadar göz alıcı ve taze olduğu, çocukluk anılarını hatırlatan kızın gülümsemesini anlattığı bir şarkıyı söylemeye...

Cemal Süreya haklıysa ve 'kahvaltının mutlulukla bir ilgisi' varsa ben mutsuz muyum? Kahvaltı olmazsa olmazım değildir! Kahvaltıyı sevmediğimden değil... Sadece uyanır uyanmaz oturup yumurta, peynir, bal, tereyağı ve daha bilumum şeyi yemek bana tuhaf geliyor. Bunları yemem de demiyorum, yanlış...

Bazen Kristof Kolomb gibi hissediyorum! "Yani?" dediğiniz duyar gibiyim; yanisi şu: Hindistan'a diye yola çıkıp Amerika'yı keşfeden Kolomb gibi ben de bir konuda bir şeyler okumaya başladıktan sonra bilgisayarın başından kalkarken "Ben ne ara bunu okumaya başladım" diye şaşkınlıktan kala kalıyorum....

Masada kaç kişiyiz saymadım! Tanıdığım 6 kişi var. Uzun zamandır bu kadar çok gülen insanı bir arada görmemiştim… Salatalar geliyor masaya, enginarlı pilav biraz benden uzağa düştü. Ona ulaşmak için fırsat kolluyorum. Kim yapmış bilmiyorum ama pilakiyle göz göze oturuyorum. Mutfağa gidiyorum....

Her şeyin üstüne soğuk su içebilirim! Bir deyim olarak söylemiyorum bu benim hayattan kendi payıma aldığım küçük zevklerimden biri… Evet, öyle büyük mutluluklar peşinde koşmayı bırakalı çok oldu. Günün sonunda Sylvester değilim; hiç yakalayamayacağımı bile bile Tweety'nin peşinde ömrümü tüketmekten...

Daha önce de yazmıştım, hayatta en kıskandığım insanlar "En sevdiğin renk hangisi" sorusuna şıp diye cevap verebilen insanlar olmuştur. Geçenlerde biraz sohbet edip kendimi anlattıktan sonra yapay zekaya, "Sence benim favori rengim hangisidir" diye sordum. Benim yıllardır cevabını bulamadığım bu...

Krem renginin bu kadar çok tonu olduğunu bilmiyordum! Pudra krem, sedef krem, fildişi krem, vanilya krem… O kadar çok krem rengi gördüm ki son yarım saattir her şeyi krem rengi görüyorum! Altı üstü banyoya bir dolap yaptıracağız; usta bir renk kartelası verdi, "Buradan seçersiniz" dedi. Seçemedik....

Sevdiği kadınla hayvanat bahçesinde hayvanları besledikten sonra sinemada bir film izleyen ardından da eve giden Lou Reed, geçirdiği zamanı, o harika şarkısında, "Seninle birlikte geçirdiğim harika bir gün…" diye tanımlıyor. Reed'in anlattığı, kendisine kendisini unutturan tüm o basit şeyler...

'İskoçyalı' filminin kahramanı 'ölümsüz' Cannor MacLeod gibi olmak ister miydiniz? Ya da Queen'in o nefis şarkısındaki gibi sorayım: "Kim sonsuza kadar yaşamak ister?" Tüm sevdikleriniz birer birer bu dünyadan ayrılırken sizin yaşıyor olmanızın bir anlamı var mı? Şimdi burada oturmuş kıt aklımla...

Bayram sabahı 4 ayrı kişiden duyduğum bir soru ağzımın tadını kaçırdı! 4 ayrı kişiden, kelimesi kelimesine aynı tek soru: "Kilo mu aldın sen?" Bir bilgi yarışmasında milyon dolarlık soru olsa doğru cevabı bilemem. Bi kere 2 yıl öncesine göre en az 10 kilo eksiğim; 7 yıl öncesine göre 4 kilo fazla…...

Babamla ayrı dünyaların insanlarıydık! O hasta Fenerbahçeliydi, ben Galatasaraylı. O türkü severdi ben Tom Waits. O her yemeği severdi ben severek yediğim yemek sayısı iki elin parmaklarını geçmez. O kumaş pantolon adamıydı ben kot. Uzun uzun baba-oğul sohbetimiz olmazdı, kısa cümlelerle anlatırdık...

'Bir ömür nasıl yaşanır?' hem dünyanın en zor sorusu bu hem de en kolay! 8 milyar farklı cevabı var. Hem hepsi doğru bu cevapların hem hepsi yanlış...Metroda, otobüste, vapurda, yolda aylak aylak yürürken, bilmem kaç bölümdür dön dolaş aynı şeyi anlatan bir yerli diziyi izlerken hep bu soruya cevap...

Merdiven altından geçmemek, kara kedi görünce yolumu değiştirmek, 13'ün uğursuz olduğuna inanmak gibi batıl inançlarla pek işim olmaz… Ama ne bileyim bazen tahtaya vuruyorum ya da, yıllar yıllar önce, halı sahada top oynayabildiğim yaşlarda sahaya sağ ayağımla adım atıyordum. Vize randevusuna giden...

Dünyayı sular altında bırakan bir doğal afetten sonra, bir teknenin içinde, bir araya gelip hayatta kalmaya çalışan kedi, köpek, lemur, sekreter kuşu ve kapibaranın öyküsünü anlatan, Oscar ödüllü animasyon 'Flow: Bir Kedinin Yolculuğu'nu izleyeli aylar oldu ama zaman zaman 'filmin sessizliği'...

Bu sabah güne, olduğum yerde, 100 kez zıplayarak başladım! Düşündükçe "Bu saçmalığa nasıl kandım" diye hala kendi kendime kızıyorum ama işte çaresizce bir hissin peşinde koşarken insan kendini akla hayale gelmedik hallere sokabiliyor… Dizlerimdeki sızıyla birlikte size gece uykuya dalarken hiç...

Hazal Türesan ile Yiğit Sertdemir'in oynadığı 'Salıncak' oyunundan çıktık. Züleyha bir şeyler anlatıyor, onu duyuyorum ama 'Bahar' ve 'Kerem'in bizimle birlikte yürüdüğünü söyleyemiyorum. 'Bahar' kilo alıp almadığından, 'Kerem' özür dilemesine rağmen neden hala peşini bırakmadıklarından dertli,...

Sol kolumdaki dikişin izleri sızlıyor! Bir şeftali ağacının kırık dalındaki kıymık 42 yıl sonra yeniden canımı yakıyor. Çocukluğum 2-3 katlı evlerin sağlı sollu sıralandığı bir sokakta geçti. Bahçelerindeki erik, şeftali, elma ağaçlarının dalları arasında kah meyve toplayarak kah tepelerinden...

"Ağır, ağır çıkacaksın bu merdivenlerden, / Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak, / Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak..." Ne eteklerimdeki güneş rengi bir yığın yaprak, ne ağlayarak baktığım sema Ahmet Haşim'in bu hüzünlü dizeleriyle yazıya başlamamın tek nedeni, nerede bir 'merdiven'...