CHP’nin dün gerçekleşen kurultayı, sadece bir parti içi organizasyon değil; muhalefetin geleceğine dair en önemli sınavlardan biriydi. Son yerel seçimlerden bu yana oluşan toplumsal destek dalgası, bu kurultaya yüksek bir beklentiyle baktı. Çünkü seçmen, iktidara değil, muhalefete yönelttiği açık bir sinyal vermişti: “Size bir kredi daha açıyorum ama bu kez farklı bir şey yapın.”
Bu kredi; iktidarın uygulamalarına duyulan tepki kadar, muhalefete duyulan ihtiyaçtan da kaynaklanıyor. Özellikle İmamoğlu’nun yargı süreci üzerinden yaşanan mağduriyet, bir dayanışma refleksi yarattı. Ancak bu refleksin sürmesi, anlık tepkilerle değil, uzun vadeli bir stratejiyle mümkün olabilir.
Bu nedenle kurultayın atmosferinde zaman zaman ortaya çıkan sert siyaset dili ve Özgür Özel’in iktidara yönelik “cunta” suçlaması, seçmenin bir kısmının şu anki haleti ruhiyesini tatmin edebilir ama aslına bakılırsa 2024 yerel seçiminde verdiği mesajla örtüşmez..
Bugünün siyasî atmosferinde kutuplaşma, seçmen açısından bir heyecan alanına dönüşmüş olabilir. Tamam. Ama bu heyecan nereye kadar beslenecek ve mevcut şartlarda seçmene iyi gelecek mi?
Bu sorunun cevabı net: Mevcut koşullarda hayır, iyi gelmez.
Evet, CHP yeni bir Türkiye hayali kurmak zorunda. Ama bu hayal; yüksek perdeden suçlamalarla değil, sürdürülebilir, savunulabilir ve toplumsallaşabilir bir politik hatta dayanmalı. Bugün yaşanan hukuksuzluklara karşı tepki göstermek meşrudur. Ancak bu tepki, kutuplaştırma senaryolarını besleyen bir dile dönüşürse, etkisini yitirir.
İmamoğlu’nun siyasi figür olarak yükselmesi, sadece bir kişilik meselesi değil; toplumda karşılığı olan bir siyaset tarzının göstergesiydi. Onun adaylığının fiilen imkânsızlaştırılması karşısında oluşan mağduriyet hissi, seçmenin beklenmedik tepkiselliğinin Özgür Özel tarafından yönlendirilmesi muhalefete bir alan sağlıyor olabilir. Ama bu fırsatın yalnızca mağduriyet üzerinden değil, aynı zamanda bir gelecek vizyonu üzerinden şekillendirilmesi gerekiyor.
Muhalefet, bugünü konuşmak kadar, yarını kurma sorumluluğuna da sahip. Seçimlere daha üç yıl varken, bugünden iktidarın tüm yapılarını hedefe koyan bir siyaset dili, savunulması zor, ondan da öte sürdürülebilir olmayan bir pozisyona düşme tehlikesi barındırıyor.
Hakan Fidan gibi kurumsal pozisyonları hassas figürlerin bile tartışma zeminine girmek zorunda hissettiği bir dil savurganlığına girmek iç siyasette CHP’yi daha fazla kırılgan hale getirebilir.
Bugün CHP’nin ve muhalefetin önünde açık bir sorumluluk var:
Seçmenin verdiği krediyi de, dayanışma refleksiyle oluşmuş kenetlenmeyi de gerçek bir dönüşüm projesine çevirmek.
Bu proje, sadece adaylar üzerinden değil; adalet, ekonomi, eğitim, liyakat gibi toplumun şu an için en dezavantajlı grubu olan gençliğe gelecek umudu verecek somut başlıklarla örülmeli. “Bizler” ve “onlar” şeklindeki duvar ören yaklaşımları değil ortak yaşam siyasetini önceleyen bir dil inşâ edilmeli. Daha doğrusu yaşam alanı giderek daralan ‘siyaset’ bir toplumsallaşma biçimi olarak hayata geri çağırılmalı.
Ve her şeyden önce, “mevcut iktidarı nasıl yeneriz, nasıl iktidar oluruz?” sorusu kadar, “bu ülkeyi nasıl iyileştiririz?” sorusuna da güçlü bir yanıt verilmeli.
Çünkü artık mesele yalnızca iktidarı eleştirmek, iktidara karşı koymak değil.
Alternatif bir ülke tahayyülü kurmak.
Ve bunu yaparken yalnızca sesini yükselten değil, toplumun farklı seslerini çoğaltan olmak.
