Aslında son 10 gündür bir yanım buruk, diğer yanım zafer edasıyla dolaşıyor. Ama bu yazıyı yazmak için özellikle hafta sonunu bekledim.
Neden mi?
Çünkü nispeten sakin ve dingin bir yerde okumalısınız O’nun hikayesini…
O yani bugün anlatacağım ödülün sahibi…
Zaten tanıyorsunuz, felsefeyi Türkiye’de popülerleştiren, Hocaların Hocası Prof. Dr. Ioanna Kuçuradi.
Kuçuradi’nin kanımca daha önemli özelliği ise bu ülkede insan haklarının yılmaz savunucusu olması.
Adeta bir yalnız kurt…
Bu yılın Aydın Doğan ödülü işte böyle bir isme, İoanna Hoca’ya gitti.
Yazıya başlarken bahsettiğim burukluk bu nedenle…
Etrafıma ve dünyaya bakınca ‘teselli ödülü’ diyorum, içimdeki iyimser galip gelince ise ‘her şeye rağmen en anlamlı ödül’.
Bırakın insan hakkını bizatihi insanı varlık olarak dahi tanımanın giderek zorlaştığı bir dünyada geçen pazartesi akşamı zamanın ruhuna tezat ve inatla ömrünü insan haklarına adamış Prof. Dr. İoanna Kuçuradi ödül aldı.
Bir yanda dünyanın dört bir yanında ayaklar altına alınan insanlık, yok sayılan değerler, çiğnenen demokratik kurumlar, çoluk çocuk demeden herkesin üzerine durmaksızın yağan bombalar ile galibiyetini ilan eden ‘insan haksızlıkları’ çağı diğer yanda her zaman ve yılmadan insan hakları için mücadele eden bir cesur yüreğe giden ödül…
Hoca’yı zamanın ruhuna meydan okurcasına seçen jüriyi ayakta alkışlıyorum.
Yıllardır uzaktan takip ettiğim bu kıymetli düşünce insanı ile tanışma fırsatını çok geç de olsa bu vesileyle henüz buldum.
Arzuhan Doğan Yalçındağ ödül töreninden bir hafta önce dar bir gazeteci grubunu Kuçuradi ile buluşturan bir akşam yemeği daveti verdi.
Ben hayatımda bu kadar çok düşünen ama böylesine ölçülü ve tartarak konuşan bir insana rastlamamıştım. Ne bir kelime fazla ne bir kelime eksik çıkıyor ağzından İoanna Hanım’ın. Herkesin sözü alma ve bırakmama yarışına girdiği günümüzde bir şey söylemek ile ses çıkarmak arasındaki farkı hatırlattı bana.
O akşam yemekte beni en çok etkileyen sözü “İnatla umutluyum. Bu bir yaşam biçimi.” oldu.
Bence onu doğduğu 1936’dan bu günlere getiren ve farklı kılan hayata olan tutkusu ve öğrenme merakı.
88 yaşına rağmen yaşam sevincini aynı ortama girdiğiniz an fark ediyorsunuz. Bu müthiş bir şey. Zannediyorum bu sevinç iyimserliği ve insana olan inancından kaynaklanıyor.
Siz bir şey sorduğunuzda o da size bir şey soruyor, herkesi ve her şeyi merak ediyor.
Dünyaya bakarken kendimi oldukça yalnız hissettiğim bu son zamanlarda böyle bir ‘hazine’ ile karşılaşmak çok iyi geldi.
