Kardeşim aradı.
Sesi titriyor.
‘Hiç bu kadar yaklaşmamıştık’.
Arkadan televizyonu duydum.
“Ölü sayısı 76, yaralıların durumu…”
Sonra yutkunması geldi kulağıma.
“O otelin önünde bekleyenlerden biri ben olabilirdim…”
Hatırladım, eşi ve çocuklar haftasonu Kartalkaya’ya gideceklerdi sonra Hazar’ın okul gezisi var, onsuz olmaz dediler, vazgeçtiler…
Gözümün önüne ekonomi dünyasının saygın isimlerinden Sözcü gazetesi yazarı Nedim Türkmen geldi.
Bloomberg Ht’nin yayınları için geldiğinde makyaj odasında karşılaşır sohbet ederdik…
Yangında o, eşi ve iki çocuğu da yanarak yok oldu…
Sabahtan beri hep birlikte gülümsedikleri fotoğrafa bakıp duruyorum.
Bu kadar kolay işte bu ülkede.
Tam da yaşamak istediğin zaman ölüyorsun.
Yaşamın en tatlı anında, en konforlu olması gereken yerlerden birinde böylesine rastlantısal ve böylesine olası.
Yaşamak kadar hatta daha olası ölmek…
Kapkaranlık bir geceden yazıyorum.
Oksijen bitti sanki.
Küle dönen sadece Kartalkaya değil.
Hepimizin yüreği…
