Biz aslında kocaman bir aileyiz.
Dili, dini, ırkı, memleketi ne olursa olsun… Bir olduğumuzda çok güzeliz. Kalabalık olduğumuzda değil, yürekten kenetlendiğimizde güçlü oluyoruz. İşte bunun en güzel örneği, Ali Asaf.
Minicik bir yürek Ali Asaf. Henüz küçücük yaşında koca bir savaş verdi kanserle… Ve kazandı!
O, sadece bedeniyle değil, yüreğiyle de galip geldi. Şimdi artık yeni bir hayali vardı: Gökyüzüne balon uçurmak.
Babası Samet Demir, sosyal medyadan çağrı yapıp: “Arkadaşlar bizim fazla çevremiz yok. Oğlum kanseri yendi. Tek dileği balon uçurmak. Gelir misiniz?” Dedi.
Gelmez miyiz?
Tam da bizim memleketi anlatan bir durum. Tanımadığın birinin kapısını çal masaya buyur eder.
Ve tabii bu çağrı, milyonların kalbine de dokundu ve milyonlar bir oldu. Çünkü biz böyle bir milletiz.
Bir çocuk gülsün diye, yollara düşeriz.
Bir çocuk hayal kurduğunda, hep birlikte tutarız o hayali göğe.
Ve Sancaktepe Belediyesi de devreye girince gökyüzü binlerce renkli balonla doldu. Sadece balonlar mı? Sevgiyle, umutla, dayanışmayla doldu hava…
Türkiye’nin dört bir yanından insanlar Ali Asaf’ın hayaline ortak olmak için balonları gökyüzüne bırakıldı.
O an orada olan herkesin de gözleri doldu. Olmayanların da kalpleri sevgiyle, umutla, dayanışmayla doldu. Kalpler, balonlar gibi hafifledi.
Ali Asaf’ın babası; "Bu sadece bizim için değil, tüm kanserli çocuklar için bir umut oldu" dedi. Evet çocukların yüzü güldüğünde, dünya biraz daha yaşanır hale geliyor. Biraz daha güzelleşiyor. Umutsuzluklar yerini bir an da umutla dolduruyor.
Biz bir olunca güzeliz
Bir çocuğun hayaline omuz verirsek, her hayal gerçeğe dönüşür.
Ve evet…
Çocukları mutlu etmek, bu dünyada yapılacak en güzel şey.
***
Çocuklar gülerse
Ne yazık ki bu çağ, çocuklar için fazla ağır, fazla kalabalık, fazla hızlı, fazla gürültülü…
Sokaklar eskisi kadar güvenli değil, parklar artık eskisi kadar renkli değil.
Ama en kötüsü ne biliyor musunuz?
Bu çağın insanları biraz fazla mutsuz…
Ve en çok da çocuklara oluyor olan.
Kendisiyle barışamamış yetişkinlerin, dünyaya öfkesini kusan büyüklerin yükünü, omuzlarında en hafif olanlar taşıyor: çocuklar. Oysa çocuklar gülsün diye var bu dünya.
Bir çocuğun kahkahası mesela.
Bir çocuğun oyuncak arabasına duyduğu sevgi, bir çocuğun saçına taktığı tokayla hissettiği mutluluk, hiçbir markanın, hiçbir başarının verebileceği hazla kıyaslanamaz.
Onların dünyasında sihir var. Bir çamurdan şehir kurabilir, bir karton kutudan uzay gemisi yapabilirler.
Yeter ki güvensinler, yeter ki rahat bırakılsınlar. Çünkü çocuklar gülünce dünya da hafifliyor.
Kırılan yerler onarılır.
Suskun kalpler yeniden konuşmaya başlıyor. Bu yüzden bu çağda belki de en büyük devrim, bir çocuğun yüzünü güldürmektir.
Bir hikaye okumak, bir kurabiye pişirmek, birlikte resim yapmak… Küçücük şeylerle başlar kocaman iyilikler.
Ne olursa olsun, ne yaşarsak yaşayalım çocuklar hep gülmeli. Hep mutlu olmalı.
Narinler, Ahmet Minguzzi'ler, Sıla bebekler de gülmeliydi.. O zaman yüreğimiz de daha huzurlu ve mutlu olurdu inanın.
Bu çağın en büyük sorunu olan "Mutsuz"luğun sebebi çocukları koruyamamamız...
