Aylardır gözlerimi kapatıp kendimi Yasemin Minguzzi’nin yerine koymaya çalışıyorum. Birkaç saniye dayanabiliyorum buna. Sonra gözlerimi dehşet içinde açıp oturduğum yerden fırlıyorum.
Eric Clapton’ın kaybettiği çocuğunun ardından yazdığı insanın yüreğini dağlayan Tears in Heaven’ını (Cennetin Gözyaşları) dinliyor ve bir annenin çaresizliğine ağlıyorum.
Yasemin Hanım’ın yaşadığı kabusla empati kurma hissi bile katlanılabilir değil.
Çocuğunuz, hayatınızın en kıymetli varlığı, canınızın içi, gözünün içine bakarak büyüttüğünüz hatta bakmaya kıyamadığınız en değerliniz bir grup canavar tarafından rezilce, vahşice katlediliyor.
Buna yürek dayanmaz!
Ben uzaktan bakmaya dayanamıyorum!
Bu barbarlığı yapan, Ahmet Minguzzi’yi dünyadan koparan katillerin karar duruşmasını bu hislerle günlerdir bekliyordum.
Sonra dünkü karar çıktı.
İnsan aklını yitirir!
Hukuken ne kadar tartışılsa da tartışılsın- ki güvendiğim hukukçulara sorduğumda Ahmet’i çevreleyen, kaçmasını engelleyerek cinayete yardımcı olan o iki serseri ile ilgili delil olmaması gerekçesini kabul edilemez buluyorlar- vicdanlara dünkü kararı anlatamazsınız!
Pırıl pırıl bir genci bıçaklayarak öldüren çetenin parçası olan iki kişinin sokakta elini kolunu sallayarak gezecek olmasını bu ülkenin hiçbir annesinin içine sindiremezsiniz!
Bu kararın altına imza atan sayın hakimlere rica ediyorum, gözlerini bir anlığına kapasınlar, kendilerini mağdur ailenin yerine koysunlar. Sonra Yasemin Minguzi’nin titreyerek ‘İlahi adalete inanıyorum’ feryadını dinlesinler…
Verdikleri karar hala içlerine siniyorsa diyecek bir şeyim yok…
Ama hukuk ve adalet kavramları birbirinden bu kadar uzaklaşmamalı…
Çocuğunu çok acı bir şekilde kurban vermiş bir annenin geri kalan çocukları koruma mücadelesi böyle bitmemeli…
